حضرت امام دراین  شعر  دارند شدیدا شکسته نفسی می کنند یعنی تمام ارزش و طهارت روحی خود را در مقابل ارزش و طهارت یار ناچیز و حتی غیر قابل اهمیت بیان می کنند/ ایشان در واقع نه در شعر وبرای اینکه شاعر اند بلکه از درون و از عمق احساس چنین باوری دارند ایشان واقعا خود را یک بنده کوچک و ناچیز که حتی تا اخرین لحظات عمر خود نتوانسته ذره ای از حق عاشقی را به معشوقش ادا کند می داند ایشان حتی از این بابت رنج روحی کشیده اند و گمان دارند که هنوز لایق یار نشده اند و این یگانه احساسی است که نشان دهنده طهارت نفس است و در واقع ایشان تنها وقتی که از امیال دنیا دل می برند دچار چنین حسی می شوند این خصیصه پاکی ایست/ حتی ائمه ما در عین اینکه معصوم بودند باز نسبت به الله و حقوق مردم چنین احساسی از خود داشته اند و خود را جز نالایقی کم کار نمی دانستند و از این رو است که ما معتقدیم تنها معصوم می تواند عارف باشد زیرا عارف واقعی هرگز خود را شایسته این جایگاه نمی داند وخود را از همه چیز خطا کار تر و نا لایق تر می داند و این تواضع نشانه سر بلندی و هدایت است